ik kan niet zwijgen...

dat eerste moment...

als zand in de wind...

ik mis je zo

de antichrist

levenslijnen

ik zoek me wel een andere weg

Het academiejaar zit er op, het kloosterleven zit erop, dacht ik… Eerst de prieur van het klooster : Ik word voor de zoveelste keer verweten dat ik een luiaard ben, ik moet de studies stopzetten terwijl ik al een afspraak had met de bisschop betreffende mijn toekomst, dus er zat meer dan een kink in de kabel. Ik vertrek uit zijn bureel, ga naar mijn kamer, vlug inpakken en langs een achterpoortje weer de vrije wereld in. Een kwartier later op de openbare weg : de prieur met de meest waanzinnige excuses, op zijn knieën op het trottoir, en of ik terug wilde komen. Nee dus, ik heb vier mooie jaren van mijn leven gegeven uit echt idealisme, gedreven door een ijzersterk geloof, en werd gewoon belachelijk opzij gezet. Ik zoek me wel een andere weg naar God toe.

Schandalig omschreven

de goeroe verliest zijn verstand

Na mijn jaar filosofie, moest ik de theologie in een seminarie in Frankrijk afwerken, in Ars, samen met nog vier andere monniken uit het klooster. In Ars ontmoette ik nog twee Belgen.  E.H. Marijsse en E.H. Van der Perre. Als je wil zal ik over hen een en ander vertellen, maar dan wel in een privébericht.

Ik rookte in het geheim, meneer prieur van het klooster  wist dat en de andere vier monniken van mijn klooster kregen de opdracht mij te betrappen tijdens het roken op het seminarie. Dat lukte hen niet, ik was slim genoeg. De oplossing  : de financiële kraan toedraaien zodat ik geen geld meer had. Mijn oplossing : ik belde naar een vriendin in België die me geld opstuurde. Vanuit het seminarie werd er een reis naar Rome voorgesteld. Iedereen moest mee, ik dus ook en mijn vier medebroeders ook natuurlijk. Een van hen kreeg van onze kloosteroverste geld mee voor ons vijf, maar ik mocht niets hebben. Ik heb tien dagen in Rome moeten leven met nul euro op zak, ik kon niet eens gaan plassen.  Zo gaat dat binnen de Kerk. Een goeroe, die priester is, wordt gesteund door z’n bisschop om een seminarist kapot te maken. Ik moest wekelijks biechten op het seminarie, met een door hen opgelegde geestelijke vader, en mijn biecht werd ogenblikkelijk doorgebeld naar m’n kloosteroverste, die daar dan tegenover mij misbruik van maakte. Ik ben nooit in m’n leven zo gekleineerd geweest, dus : aub, biecht nooit meer ! Je moet zot zijn om dat nog te doen ! Volgens het kerkelijk recht zijn beiden geëxcommuniceert wegens schending van het biechtgeheim, maar in werkelijkheid staan ze nog in de pastoraal, meer nog, voor zover ik weet zijn ze beiden nog professor in theologie in Frankrijk. De kerk stinkt…

de waarheid

de goeroe en zijn verstand

Ons klooster werd geleid door een prieur, een Vlaming dan nog, stichter van de orde, ooit een goeroe geweest in India, heeft zich bekeerd en is priester geworden, een fantastisch brein, boekenschrijver, bekend in Frankrijk, Canada en België natuurlijk. Als enige Vlaming was ik al rap zijne vriend, dacht ik. Zo kwam het toch over… Na enkele maanden zalig monnikenleven begon de waarheid voor mij te dagen. Ik was zo welkom geweest omdat meneer de prieur iemand uit de reklamewereld goed kon gebruiken, ik dus. Mijn gebedsleven moest plaats ruimen voor het werk : affiches ontwerpen, tijdschriften, cd hoesjes, dvd hoesjes enz… Dag en nacht werken.

Als compensatie mocht ik de priesterstudies aanvatten, maar dan wel op verschrikkelijke voorwaarden : m’n werk moest ik verder doen, ik moest naar Brussel naar een faculteit wijsbegeerte en de twee jaar filosofie in één jaar afwerken, in ‘t frans dan nog, en m’n ontwerpen dagelijks per internet naar het klooster in Frankrijk doorsturen. Ik was toen tweeënvijftig, studeren lukt al niet zo gemakkelijk meer, en als kers op de taart moest ik ook nog hebreeuws bijnemen als keuzevak. Ik dacht, nou ja, proberen hé, als ik priester word laat ik dat klooster stikken, dat heeft toch niets met “geloof” te maken, eerder met een sekte geleid door een goeroe die enkel aan eigen profijt denkt.

in de schone leugen

Begin van de teleurgang waarvoor ikzelf koos

Ik was achtenveertig jaar, zaakvoerder van een publiciteitskantoor. Geld beheren was ik grondig beu en reeds geruime tijd werd ik gekweld door mijn roeping uit mijn jeugdjaren. Ik wilde priester of pater worden, het verschil tussen beide was mij niet zo duidelijk. Op een gegeven moment kon ik mijn aandelen verkopen en was ik zo vrij als een vogel. Ik kon dus kloosterling worden, mijn droom kon beginnen waarheid te worden, ik zou me kunnen inzetten voor de mens. Ik denk dat niemand ooit zo overtuigd gelovig geweest is als ik op dat moment.

Ik liet m’n kinderen achter, na grondig overleg, en vertrok naar een klooster in Frankrijk, nabij Lyon, werd er met open armen ontvangen en ik werd monnik. Een droom werd waarheid, dacht ik. Je voelt misschien al dat het niet zo vlot kan gaan in een mensenleven. In de kerk gaat er niets vlot ! Mijn idealisme werd al na een paar maanden gesmoord. Idealisme is een vuil woord binnen de kerk. Waarom, hoe kan dat, zou je denken, ik zal het je vertellen…

terug van weggeweest...