Ons klooster werd geleid door een prieur, een Vlaming dan nog, stichter van de orde, ooit een goeroe geweest in India, heeft zich bekeerd en is priester geworden, een fantastisch brein, boekenschrijver, bekend in Frankrijk, Canada en België natuurlijk. Als enige Vlaming was ik al rap zijne vriend, dacht ik. Zo kwam het toch over… Na enkele maanden zalig monnikenleven begon de waarheid voor mij te dagen. Ik was zo welkom geweest omdat meneer de prieur iemand uit de reklamewereld goed kon gebruiken, ik dus. Mijn gebedsleven moest plaats ruimen voor het werk : affiches ontwerpen, tijdschriften, cd hoesjes, dvd hoesjes enz… Dag en nacht werken.
Als compensatie mocht ik de priesterstudies aanvatten, maar dan wel op verschrikkelijke voorwaarden : m’n werk moest ik verder doen, ik moest naar Brussel naar een faculteit wijsbegeerte en de twee jaar filosofie in één jaar afwerken, in ‘t frans dan nog, en m’n ontwerpen dagelijks per internet naar het klooster in Frankrijk doorsturen. Ik was toen tweeënvijftig, studeren lukt al niet zo gemakkelijk meer, en als kers op de taart moest ik ook nog hebreeuws bijnemen als keuzevak. Ik dacht, nou ja, proberen hé, als ik priester word laat ik dat klooster stikken, dat heeft toch niets met “geloof” te maken, eerder met een sekte geleid door een goeroe die enkel aan eigen profijt denkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten